ROZDZIAŁ VIII

A kuku! :D Żartowałam z tymi komentarzami misiaczki moje :3 Tak naprawdę chcę wszystkim podziękować za to, że w ogóle chce Wam się dodawać otuchy każdym słowem jakie znajduję pod notkami :*Komentarze i wyświetlenia to tylko liczby, a nie piszę dla liczb tylko dla Was  A teraz zapraszam na rozdział.

Gdy dotarłam do chatki na skraju lasu nadchodziła pora obiadu, lecz ja nie byłam głodna, tylko zdenerwowana i smutna. Dlaczego ktoś zawsze musi mi coś spieprzyć w życiu? Czy ja mu coś zrobiłam? Nic. Czy argument, że jestem ze Slytherinu jest wystarczający, żeby mnie tak traktować? Czemu w ogóle trafiłam do tego znienawidzonego przez wszystkich domu? A no tak przepraszam, za mało cierpiałam w życiu. Usiadłam koło grządki z dyniami i zacmokałam z trudem powstrzymując łzy. Zaraz przybiegł do mnie duży pies. Usiadł przy mnie i popatrzył na mnie przechylając swój wielki łeb. Zaraz się w niego wtuliłam i pozwoliłam łzom swobodnie płynąc.

- Lily?

Usłyszałam za sobą znajomy głos. Odwróciłam się i zobaczyłam przed sobą Arthura. Podszedł do mnie i usiadł obok, otulając mnie ramieniem.

- Coś się stało?

- Tak, bo… Wiesz, oni mnie tu chyba nie chcą…

- Czemu tak myślisz? – zapytał zdziwiony.

- Po sposobie w jaki mnie traktują?

- Co masz na myśli? – ciągnął przesłuchanie.

- Nie wiem… Wszyscy mnie tu traktują jak kogoś obcego. Czuję się niechciana, odrzucona przez wszystkich.

- Zastanów się. Na pewno przez wszystkich?

Podniosłam delikatnie głowę i otarłam twarz rękawem.

- Nie, nie wszyscy… George mnie chyba lubi. – powiedziałam i uśmiechnęłam się delikatnie na wspomnienie chłopaka. – I Draconowi chyba też na mnie zależy. – stwierdziłam przypominając sobie jego przeprosiny z dzisiejszego dnia. – Tak samo jak Neville’owi, Lunie, Pansy, Zabiniemu…

- No widzisz? Czyli chyba nie jest tak źle. – zaśmiał się Arthur.

- Chyba nie.

Zapanowała cisza. Wróżek naprawdę mnie pocieszył. Nie czułam się już opuszczona. To, że mam kilku wrogów nie znaczy też, że nie mam przyjaciół i on dobrze mi to uświadomił.

- Arthur? Dlaczego nie przyszedłeś na nasze spotkanie? – zapytałam. Chłopak milczał. – Arthur?

- Wiesz, ja chyba nie mogę ci tego powiedzieć… - zmieszał się kolega.

- Czy to mnie dotyczy? – nie odpuszczałam.

- Lily, proszę nie pytaj się mnie o to.

- Dlaczego? – zapytałam zdenerwowana.

- Bo nie możesz wiedzieć i tyle! – powiedział i wstał z ziemi.

- Skoro to mnie dotyczy, to czemu nie mogę o tym wiedzieć?!

- Nie jesteś jeszcze na to gotowa! – stwierdził Arthur, odwracając się do mnie plecami i zaciskając dłoń w pięść.

- Arthur, proszę… Nie mów do mnie jak do dziecka…

- Dobrze… Robię to tylko dlatego, że mi na tobie zależy… - odwrócił się do mnie i ściszył głos. – Chodzi o ciebie i śmierć twoich rodziców. Zostałaś ostatnią z rodu Grayów. Co więcej nie jesteś zwykłą wróżką, czy czarodziejką. To byli śmierciożercy. Szukali cię u nas. Nie wiem jak się tu dostali, ale wiem jedno. Nie jesteś tu bezpieczna.

Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Czego mogliby chcieć ode mnie zwolennicy Voldemorta?

- Dlaczego nic o tym nie wiedziałam? Dumbledore wiedział? – zobaczyłam zmieszaną twarz chłopaka. - Wiedział! – wysyczałam – i nic mi nie powiedział?

- Zrobił to dla twojego dobra…

- Tak jasne! Bo co? Lepiej, żeby mnie wzięli z zaskoczenia, niż, żebym w minimalnym stopniu była przygotowana?

-Lily nie mów do mnie w ten sposób, proszę. To nie ja zawiniłem. Ledwo uszedłem z życiem. Musisz na siebie uważać. Najlepiej nie opuszczaj szkoły, jak nie musisz. Muszę iść. Zbliża się moja warta. Pa. –odparł sucho i pobiegł w stronę zakazanego Lasu, zostawiając mnie samą na grządce dyni. Stałam tak bez ruchu i zastanawiałam się nad tym, czego się przed chwilą dowiedziałam. Czego śmierciożercy mogliby chcieć od Ślizgonki? Byłam zdenerwowana na dyrektora, że nic mi nie powiedział. Przez kilka tygodni żyłam w niebezpieczeństwie, nawet o tym nie wiedząc. Poczułam chłodny wiatr, który wyrwał mnie z zamyśleń. Tak, to chyba znak, że pora wracać do zamku. Drżąc z zimna i opierając się z całych sił wiatrowi szłam w stronę szkoły. Już wyciągnęłam rękę, kiedy ktoś zdążył otworzyć drzwi przede mną. Była to Dolores Umbridge, nauczycielka obrony przed czarną magią. Jak zwykle ubrana w różne odcienie różu patrzyła na mnie ze zdziwieniem.

- Panno Grey, co pani tu robi? – zapytała surowym tonem.

- Jest wolne, a ja byłam na spacerze. Kiedy zerwał się wiatr postanowiłam wrócić. – tłumaczyłam się, gdy moje włosy wciąż były targane przez huragan.

- Nie satysfakcjonuje mnie ta odpowiedź. Ktoś tu chyba kłamie… - powiedziała zbliżając swoją twarz do mojej i uśmiechając się szerzej.

- Nie proszę pani. Ja nie kłamię. – odpowiedziałam stanowczym tonem.

- Nie odzywaj się do mnie w ten sposób! Szlaban przez najbliższy tydzień! Zapraszam do mnie w poniedziałek, zaraz po twoich zajęciach razem z panem Potterem. Przyda wam się trochę dyscypliny… A teraz marsz na obiad!

Postanowiłam nie kłócić się dłużej z nauczycielką i ze spuszczoną głową weszłam do zamku. Nie miałam najmniejszej ochoty na obiad, więc poszłam prosto do dormitorium. Na szczęście nikogo po drodze nie spotkałam. Stanęłam przed wejściem, powiedziałam hasło i weszłam do pokoju wspólnego. Na sofie zobaczyłam siedzącego Dracona. Wpatrywał się pusto w ogień rozpalony w kominku. Odgarnęłam włosy i chrząknęłam cicho. Chłopak natychmiast się otrząsnął i odwrócił się w moją stronę. Gdy tylko zobaczył, że to ja, podszedł do mnie i ujął delikatnie moje ramiona.

-Lily, ja naprawdę nie chciałem. Dopiero dzisiaj dowiedziałem się co się stało. Jest mi tak głupio. – mówił nerwowo głaszcząc moje ramiona.

- Cóż… Nie powiem, zrobiłeś mi wczoraj przykrość akurat wtedy, gdy cię potrzebowałam. Oni mogli mnie zabić, a George uratował mi życie.

-Wiem… Zrozumiem jeśli mi nie wybaczysz… Ale musisz wiedzieć, że niezależnie od tego co postanowisz, będę o ciebie walczył…

- Draco, to było takie słodkie, że jakbym ci nie wybaczyła, do końca życia by mnie gryzło sumienie. – powiedziałam i wtuliłam się w chłopaka.

- Czekaj, czekaj, bo chyba to jeszcze do mnie nie dotarło… Ty mi wybaczasz? – zapytał ze zdziwieniem, a ja tylko mocniej go przytuliłam i zaczęłam się śmiać. – Wezmę to za tak. – odparł z uśmiechem i również mnie przytulił.

-Serio on tak powiedział? – usłyszałam rozemocjonowany głos Pansy. Zastygła razem z Mili patrząc na mnie i Malfoya z niedowierzaniem, po czym rzuciła się z piskiem w naszą stronę i też zaczęła się przytulać. W jej ślad poszła i Mili.

- Oooo! Przytulas! – wrzasnął nagle Zabini i rzucił się w naszą stronę.

- Ej ludzie! Nie mogę oddychać! – krzyknęłam z jednej strony przyciśnięta do klatki piersiowej Dracona a z drugiej do twarzy Mili.

- Trudno! Niech ta chwila trwa wiecznie! Pokój całemu światu. – odpowiedział Blaise kołysząc się na boki.

- Hahaha! Kocham was głupki wy moje! – krzyknęła Pansy i ścisnęła nas jeszcze mocniej, przez co wszyscy się przewróciliśmy. Zostałam przygnieciona Blaisem, który był przygnieciony Mili, która była przygnieciona Pansy. Pode mną leżał tylko Draco.

- Auć! Moja noga! – krzyknęłam.

- Mój nos! – narzekał ktoś inny.

- Co ja mam powiedzieć. – mówił skulony Blaise, wymownie trzymając się za krocze. Na ten widok wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Chwilę radości przerwała dziewczyna z siódmego roku.

- Lily Grey? – zapytała poważnym tonem.

- Tutaj jestem! – krzyknęłam z podłogi. Dziewczyna uniosła brew.

- Dyrektor cię do siebie wzywa.

- No ptaszynko, co tym razem przeskrobałaś?

W odpowiedzi tylko wzruszyłam ramionami i powędrowałam do gabinetu Dumbledore’a.

- Usiądź Lil. – powiedział do mnie jak zawsze spokojnym tonem. Patrzył na mnie z powagą. – Chyba masz pecha, jeżeli chodzi o moje wyzwania. Zawsze niosę ci złe nowiny. – zamartwiał się.

- O co chodzi panie dyrektorze? – zapytałam ostrożnie.

- Tiara przydziału została zaczarowana. Nie należysz do Slytherinu. Twoim domem jest Gryffindor.

Popatrzyłam na starca z niedowierzaniem.

- Hah! Śmieszne. Prawie się nabrałam! Właśnie za to ludzie pana kochają – poczucie humoru.

- Lily to nie jest żart. Jeden z prefektów Gryffindoru już po ciebie idzie. – jakby na zawołanie otworzyły się drzwi. Odwróciłam się i zobaczyłam kogoś, kogo wolałabym do końca życie nie spotkać.

-Już jestem panie dyr… Ty! – krzyknął Ron, gdy tylko zobaczył mnie w fotelu.

-Ty! – nie pozostałam mu dłużna – Jakim cudem w ogóle dostałeś rolę prefekta? Za znęcanie się nad dziećmi? Czy dlatego, że jak nikt inny nadmiernie przejmujesz się pochodzeniem?

- Ja? O to możesz oskarżać swojego Dracusia! Ta nadęta, próżna, tleniona, arystokratyczna fretka…

- Odwal się od niego! – krzyknęłam nie panując nad swoją złością.

- To ty odwal się od mojego brata i będziemy kwita!

- Nie odwalę się od George’a! Nie do ciebie należy wybór z kim ma się zadawać twój starszy brat!

- Khym, Khym… - przerwało nam wymowne chrząknięcie. Profesor Dumbledore patrzył na nas surowo znad swoich okularów połówek.

- Przepraszam… - powiedziałam cicho i wróciłam na fotel.

- Ronaldzie, chciałbym, abyś wiedział, że rodzice Lily byli jednymi z najwybitniejszych członków Zakonu Feniksa. Na pewno nie zasługuje na takie traktowanie.

- Przepraszam panie dyrektorze… - rzucił nerwowo.

- Lily, czy chciałabyś o coś jeszcze…

- Czy mogę pożegnać się z przyjaciółmi? – przerwałam Albusowi, ze wzrokiem utkwionym wymownie w butach.

- Niestety nie masz już wstępu do pokoju wspólnego Slytherinu. Już do niego nie należysz.

- Czyli nie mogę? – zapytałam dyrektora z wyrzutem. Nic nie odpowiedział. – Zajebiście…

- Lily, rozumiem, że jesteś w szoku ale jak już twój kolega zdążył ci zapewne powiedzieć… - domyśliłam się, że mówi o Arthurze - … nie jesteś byle kim. W Gryffindorze będziesz bezpieczniejsza, i proszę nie kłóć się ze mną. – dodał szybko widząc, że już otwieram usta żeby coś powiedzieć. – Ron możesz zabrać Lily do pokoju Gryfonów?

- Tak jest… - powiedział rzucając mi niemiłe spojrzenie.

Profesor McGonnagall czekała przed gabinetem. Kiedy z niego wyszliśmy zakryłam twarz dłońmi i zaczęłam płakać. Moja nowa opiekunka okryła mnie ramieniem i wolno poprowadziła w stronę wieży gryfonów. Stanęliśmy przed portretem jakiejś grubej pani. Przez szloch nie zdążyłam usłyszeć hasła. Pani profesor wprowadziła mnie ostrożnie przez dziurę w ścianie. Podniosłam do góry zapuchniętą od płaczu twarz i rozejrzałam się po pokoju wspólnym. Ściany były czerwone ze złotymi zdobieniami. W tych kolorach były również kanapy, fotele, dywany, zasłony i płomienie w kominku. Było tu strasznie gorąco i duszno. Zaraz wszystkie twarze zwróciły się w moją stronę. Uczniowie zaczęli szeptać między sobą.

- Moi drodzy! Oto nasza nowa Gryfonka!